Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Παραμυθάκι μου σκληρό... (μέρος 1ο)


"Παραμυθάκι μου σκληρό
Όπου κι αν είσαι και γυρνάς
Για μένα εκεί να μη ρωτάς
Εγώ σ' αγάπησα εδώ..."


Έκλεισε τα μάτια της και έφερε την εικόνα του στο μυαλό της. Ο πρύτανης είχε ανέβει στο βήμα και κάτι έλεγε αλλά αυτή δεν άκουγε... Άκουγε μόνο τη φωνή του... "Συγχαρητήρια νεράιδα!!!". Αυτόν είχε ανάγκη αυτή τη στιγμή. Δε γινόταν να ορκιστεί χωρίς αυτόν... Κάτι στην εικόνα γύρω της δε κόλλαγε, κάτι έλειπε... Αυτός...

Κοίταξε γύρω της και αναμνήσεις πλημύρισαν κάθε νευρώνα του μυαλού της, φαντάσματα μιας άλλης εποχής περιπλανιόντουσαν τώρα στα έδρανα και στους διαδρόμους του αμφιθεάτρου. Η Ματίνα, οι Ελίνες, η Μαριαρένα, ο Κώστας, ο Βασίλης και ανάμεσα τους κι Εκείνος. Εκεί ξεκίνσαν όλα. Σε αυτό το αμφιθέατρο γνωρίστηκαν πρώτη φορά και εκεί μέσα έζησαν τις πιο έντονες στιγμές τους. Πως ήταν δυνατόν να λείπει τώρα; Τώρα που έκλεινε τον κύκλο, τώρα που έφτασε στο τέρμα;

Άκουσε ξαφνικά το όνομα της και οι σκιές γύρω της διαλύθηκαν στη στιγμή. Σηκώθηκε μηχανικά από τη θέση της και πήγε να πάρει το πολυπόθητο "χαρτί". Κάτι της είπαν όταν της το έδωσαν κι αυτή χαμογέλασε μηχανικά, χωρίς επίγνωση του τι κάνει, τι γίνεται γύρω της. Από κάπου άκουσε χειροκροτήματα και κάποιους να φωνάζουν το όνομά της αλλά δε μπορούσε να διακρίνει τίποτα. Τα φλας των φωτογράφων άστραφταν συνεχόμενα μπροστά της και αυτή ήθελε να τρέξει, να φύγει μακριά, να μείνει μόνη της. Αλλά ήξερε ότι αυτό ήταν αδύνατον. Έξω την περίμεναν οι δικοί της, οι φίλοι της. Όλοι χαρούμενοι και συγκινημένοι που τα κατάφερε, όλοι έτοιμοι να τη συγχαρούν και να τη σφίξουν στην αγκαλιά τους. Και δε θα τους χάλαγε το χατήρι. Απλά έπρεπε για μια ακόμη μια φορά να φορέσει τη μάσκα της και να παίξει το θεατράκι που παίζει τόσο καιρό μπροστά σε όλους. Μόνο που σήμερα ήταν λίγο πιο δύσκολο από τις άλλες φορές. Ο χώρος ήταν γεμάτος από την παρουσία του κι εκείνη ήταν ήδη τρομερά φορτισμένη.


Βγήκε έξω χαμογελώντας και μηχανικά πάντα αγκάλιασε τους γονείς της. Δέχτηκε τις αμέτρητες ανθοδέσμες που της έφεραν, βγήκε άπειρες φωτογραφίες με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς των παρευρισκομένων, χαιρέτησε και συγχάρηκε με τη σειρά της τους υπόλοιπους γνωστούς της που ορκίστηκαν και κατάφερε να δώσει την παράστασή της με απόλυτη επιτυχία. Μόνο η κολλήτη της φάνηκε να κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά την ήξερε πολύ καλά και δε σχολίασε.


Μετά από μερικές ώρες που τις φάνηκαν χρόνια γύρισε σπίτι και κλείστηκε στο δωμάτιο της. Άνοιξε την ντουλάπα της και ξέθαψε από τον πάτο ένα κουτί. Το άνοιξε και έβγαλε από μέσα ένα cd. Ήξερε ότι αυτό που έκανε θα την πλήγωνε πολύ περισσότερο και ότι μετά θα το μετάνοιωνε αλλά αυτή τη στιγμή αποζητούσε τον πόνο, ήθελε να ματώσει ακόμα περισσότερο, να ανοίξει την πληγή κι άλλο. Αλλά το είχε ανάγκη.


Έβαλέ το cd στο laptop και άνοιξε τα άρχεία. Φωτογραφίες και κείμενα... Κοίταξε πρώτα τις φωτογραφίες. Κάθε φωτογραφία μαχαιριά στην καρδιά της... Κάθε μια από αυτές να αποκαλύπτει στοιχεία του και όλες μαζί να συνθέτουν το πορτέτο του ανθρώπου που αγάπησε όσο κανέναν άλλο. Σε άλλες να τη κοιτάζει σοβαρός, σε άλλες να χαμογελάει με έκεινο το υπέροχο χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα μάτια του, σε άλλες να τη κοιτάζει πειραχτικά και να'ναι σα να ακούει τη φωή του να της λέει "Το πες!!!". Σε άλλες με το τσιγάρο και εκείνο το μπλαζέ ύφος που την είχε ξετρελάνει όταν τον πρωτογνώρισε. Ένιωθε να πνίγεται, αλλά υπόσχέθηκε στον εαυτό της ότι δε θα κλάψει. Όχι αυτή τη φορά, όχι σήμερα. Σήμερα απλά είχε ανάγκη την παρουσία του... έστω και μ'αυτό το τρόπο...


*Η foto από Photobucket

3 σχόλια:

..αγγελόσκονη.. είπε...

σε νιώθω...όπως σε ένιωθα παλιά που ζούσα σε ένα τέτοιο παραμύθι...το μόνο που μπορώ να κάνω είναι ένα σχόλιο στο μπλογκ σου και μια νοητή αγκαλιά...!!και να σου πω την "ενοχλητική" φράση πως κάποτε όλα αυτά θα είναι σκέψεις που δεν θα πληγώνουν!!στο υπόσχομαι κατα κάποιο τρόπο...!! είμαι σίγουρη...για σένα!! :) φιλιά και καλημέρα!!! χαμογέλασε μου :)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Παράξενα παιγνίδια που κάνει τελικά η ζωή…
Το ίδιο κάποτε και τα παραμύθια…

Κοιτάζεις ένα κτήμα και λες «εδώ έχω ζήσει τα πιο όμορφα μου χρόνια, σε τούτο το δωμάτιο κάναμε έρωτα, σε εκείνο του μαγείρευα, εδώ μεγάλωσαν τα παιδιά μας, μεγάλωσαν, έφυγαν τώρα. Κοίταξε, εδώ είναι ακόμα η είχαμε την κούνια την μεγάλη την ξύλινη…» μόνο που το χωράφι δεν έχει σπίτι κανένα κρυμμένο στην αγκαλιά του, μήτε κι ο κήπος κούνια ξύλινη, το δάχτυλο βέρα, τα παιδιά δεν ήρθαν…

Κι αναρωτιέμαι πολλές φορές, πάντοτε μέσα σε δάκρυα πικρίας, πόσα τα όνειρα εκείνα που μας πλάνεψαν γιατί πολύ τ’ αγαπήσαμε…
Πόσα εκείνα που ελπίσαμε κι ακλουθώντας τα, μηχανικά κάποτε, βγήκαμε κάπου αλλού που ποτέ δεν φαντασθήκαμε την τόση ομορφιά του…

Η ζωή μας εκτυλίσσεται σαν παραμύθι, πρέπει να επιλέξουμε εμείς όμως το τέλος ή τουλάχιστον την πορεία του.

Όλα ομορφαίνουν κάποτε, όχι αμέσως και ποτέ με την μία, αλλά ομορφαίνουν.
Πίστεψε με, τώρα που μπορώ να το πιστέψω κι εγώ…

Ανώνυμος είπε...

Γλυκιά μου.....