Κι όμως είμαι ακόμα εδώ!!!

Να'μαι πάλι! Λένε πως στα δύσκολα γυρνάς πάντα στα σίγουρα, στα ασφαλή μονοπάτια. Ε,λοιπόν κι εγώ στα δύσκολα πάντα γύρναγα στον μικρό διαδικτυακό μου κήπο. Εκεί που ξεφόρτωνα τις σκέψεις μου, τα παράπονα μου, τις ανησυχίες μου. Έγραφα για να αποφορτιστώ, για να ξαλαφρώσω από όσα με βάραιναν. Και πάντα είχα και έναν blogοφίλο -ναι ξέρω δεν είναι δόκιμος ο όρος αλλα who cares?- που ακόμα και αν είχα καιρό να δώσω σημεία ζωής θα έμπαινε στον κηπο μου και με ένα απλό του σχόλιο θα με έκανε να νιώσω καλύτερα, να νιώσω ότι δεν είμαι μόνη! Τους ευχαριστώ για ακόμη μια φορά!
Σήμερα λοιπόν επέστρεψα στον κηπάκο μου όχι για να κλαφτώ ως συνήθως -γιατί ας είμαι ειλικρινής αυτό έκανα τις περισσότερες φορές...- αλλά για να γράψω ότι είμαι καλά. Ok, δεν είναι όλα τέλεια, αλλά σίγουρα είμαι πολύ καλύτερα από ότι ήμουν τα τελευταία δύο χρόνια που ήταν λες και όλο το σύμπαν είχε συνομοτήσει να μου καταστρέψει τη ζωή και τη καθημερινότητα μου.
Τώρα λοιπόν έχ αρχίσει να χτίζω όσα γκρεμίστηκαν από την αρχή. Δεν είναι εύκολο αλλά επιτέλους έχω μπει πάλι σε μια σειρά. Καταρχάς πήρα το ρημαδοπτυχίο μου!!!!! Ναι, ναι τον Δεκέμβρη ορκίστηκα και σύσσωμη η οικογένεια με χειροκροτούσε, κατασυγκινημένοι όλοι και μη μπορώντας να πιστέψουν ότι έγινε το θαύμα!!!! Τον Μάρτη βρήκα και δουλειά επιτέλους πάνω στο αντικείμενο μου όταν είχα πια χάσει κάθε ελπίδα! Έγινε τόσο ξαφνικά και τόσο γρήγορα που για πολύ καιρό μου ήταν δύσκολο να το πιστέψω. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι κάνω κάτι που πραγματικά γουστάρω και σε μια επιχείρηση που αυτούς τους δύσκολυς καιρούς είναι απίστευτα συνεπής και ανταμοίβει τους εργαζόμενους της.
Θα πει τώρα κάποιος και γιατί ρε κοπελιά λες ότι όλα δεν είναι τέλεια; Κι εγώ θα απαντήσω ότι τα επαγγελματικά δεν είναι όλη μας η ζωή. Προσωπικά τα πράγματα βρίσκονται σε νεκρή ζώνη. Ούτε καλά αλλά ούτε και άσχημα. Υπάρχει μία στασιμότητα που είναι μεν εκνευριστική αλλά ευτυχώς ο χρόνος μου γεμίζει με άλλα πράγματα και δε χαλιέμαι. Υπάρχουν βέβαια και καταστάσεις που άλλαξαν, γεγονότα που συνέβησαν και με στεναχώρησαν γιατί αφορούσαν ανθρώπους που αγαπώ πολύ, αλλά κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω τις επιλογές των άλλων ακόμα και αν είναι λάθος. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σταθώ δίπλα τους όταν θα με χρειαστούν.
Αυτααααά λοιπόν!!! Για περισσότερα νέα μου stay tuned! Σε κανά χρόνο όπως το πάω θα ξαναγράψω! Χεχεχεχεχε!!!!

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΛΕΓΑ ΣΕ ΣΕΝΑ

Θέλω να σε δω, να σου μιλήσω. Έχω ανάγκη να σε δω, να σου μιλήσω... Ξαπλώνω στο κρεβάτι και ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτα. Ονειρεύομαι ότι σε έχω πλάι μου, ότι κάτω από διαφορετικές κάθε φορά συνθήκες συνοντάμαστε και καταφέρνουμε να μιλήσουμε.

Θέλω να σου πω ότι νιώθω μόνη. Θέλω να σου πω για το πόσο άλλαξαν τα πάντα γύρω μου, πόσο δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ και να δεχθώ αυτή τη νέα κατάσταση. Και ότι αν σε είχα ακόμα στη ζωή μου δε θα με πείραζαν τόσο αυτές οι αλλάγές. Όμως είμαι μόνη, πιο μόνη από ποτέ. Και στο'χα πει ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι η μοναξιά...

Μου είπες να προσπαθήσω να σε ξεπέρασω... για το καλό μου... Όμως δε μου είπες πως! Και προσπάθησα αλήθεια! Προσπάθησα πολύ! Και υπήρξαν στιγμές που νόμιζα ότι τα κατάφερα όμως στο τέλος πάντα επέστρεφα σε σένα. Στο τέλος πάντα επιστρέφω σε σένα! Η μόνη σταθερά στη ζωή μου τα τελευταία έξι χρόνια!

Έχω την ανάγκη να σου πω όλα εκείνα που από φόβο, δειλία, εγωισμό δε σου είπα ποτέ! Να σου πω ότι από την πρώτη εκείνη στιγμή που συτηθήκαμε στο πρώτο μας έτος μου ξύπνησες κάτι το ιδιαίτερο, κάτι που στην αρχή φοβήθηκα. Και δε πίστευα ποτέ στο κεραυνοβόλο έρωτα. Να σου πω ότι ήσουν και είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να επηρεάσει τη ψυχολογία μου απλά με ένα του βλέμμα. Να σου πω για το χλευασμό των... δήθεν φίλων μου εκείνα τα πρώτα χρόνια που ήμουν κολλημένη μαζί σου χωρίς να έχει γίνει τίποτα επί της ουσίας ανάμεσα μας και την ντροπή που ένιωθα γιατί ήξερα ότι έιχαν δίκιο.

Να σου πω ότι μαζί σου αναθεώρησα όλα όσα πίστευα για τον έρωτα. Όλα όσα άκουγα ή διάβαζα σε βιβλία και μου φαίνονταν υπερβολές τα ένιωσα μαζί σου και έγινα τώρα εγώ η γραφική.

Μια κοινή μας φίλη μου είπε όταν τα πρωτοφτιάξαμε ότι εξαιτίας μας άρχισε να πιστεύει ότι τελικά αυτά που βλέπουμε στις ταινίες μπορούν να συμβούν και στην πραγματικότητα. Και πράγματι σαν βγαλμένο από ταινία έμοιαζε ή στην περίπτωση μας με παραμύθι κι εγώ πάντα η νεράιδα σου...

Έπρεπε όμως να έχω καταλάβει το τέλος του παραμυθιού, οι νεράιδες δεν έχουν ποτέ τον πρίγκιπα, είναι πάντα βοηθητικοί χαρακτήρες! Στα παραμύθια πρωταγωνιστούν οι πριγκίπισσες με τα μακριά ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια. Έτσι και στο δικό μας, Ο πρίγκιπας έζησε με την πριγκίπισσα και για τη νεράιδα δε μίλησε ποτέ κανείς ξανά. Ήταν σα να μην υπήρξε. Έτσι νιώθω κι εγώ. Σα να μην υπήρξα στη ζωή σου.

Και μου λέγες ότι μ' αγαπάς, ότι ήμουν η ζωή σου κι εγώ δεν σκέφτηκα ποτέ ότι δεν ξέρεις τι είναι αγάπη. Και αυτό που πονάει τελικά περισσότερο είναι η συνειδητοποίηση ότι έγω δεν ήμουν ποτέ για σενα αυτό που ήσουν εσύ για μένα.

Μου λείπεις. Μου λείπει ο φίλος μου, μου λείπει ο σύντροφός μου, μου λέιπει η καθημερινότητα μας. Από τις ατελείωτες κόντρες μας και τους τσακωμούς μας των πρώτων χρόνων μέχρι τις στιγμές που περάσαμε αγκαλιά κάνοντας όνειρα για το μέλλον μας μαζί. Γιατί όπως και να καταλήξαμε αυτό που ζήσαμε μαζί ήταν πραγματικά μοναδικό, δεν ωφελεί να το αρνούμαι.

Γι αυτό είναι τόσο δύσκολο το τώρα. Όταν έχεις βρεθεί στην κορυφή, όταν έχεις νιώσει την πραγματική ευτυχία, την πληρότητα, ο πάτος σου φαίνεται ακομα πιο σκοτεινός και ότι λιγότερο από την κορυφή φαντάζει λίγο, μικρό, φτηνό υποκατάστατο!

Πως καταφέραμε να γίνουμε δυο ξένοι; Ξέρω ότι και να συναντιόμασταν δε θα ήσουν ο άνθρωπος που γνωρίζω, ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα και αγάπησα! Το ξέρω γιατί την αλλαγή αυτή την είδα μόλις λίγες μέρες μετά το χωρισμό μας. Άκουγα τη φωνή σου και όμως ήταν σα να μιλάω με κάποιον άλλο. Τόσο ψυχρός, τόσο αδιάφορος, τόσο διαφορετικός. Πως είναι δυνατόν;

Είναι τόσα ακόμα αυτά που θέλω να σου πω! Μα πιο πολύ αυτό που έχω ανάγκη είναι να με πάρεις μια αγκαλιά! Απλά μια αγκαλιά και να κάτσουμε έτσι, χωρίς να μιλάμε! Δε θέλω να μου πεις κάτι, δε θέλω να μου εξηγήσεις και ας είναι χιλιάδες τα ερωτηματικά μου! Απλά μια αγκαλιά και ας γυρίσεις μετά στην πριγκίπισσα σου.

Καληνύχτα και ας μη μπορώ να στη ψιθυρίσω!

Παραμυθάκι μου σκληρό... (μέρος 1ο)

"Παραμυθάκι μου σκληρό
Όπου κι αν είσαι και γυρνάς
Για μένα εκεί να μη ρωτάς
Εγώ σ' αγάπησα εδώ..."

Έκλεισε τα μάτια της και έφερε την εικόνα του στο μυαλό της. Ο πρύτανης είχε ανέβει στο βήμα και κάτι έλεγε αλλά αυτή δεν άκουγε... Άκουγε μόνο τη φωνή του... "Συγχαρητήρια νεράιδα!!!". Αυτόν είχε ανάγκη αυτή τη στιγμή. Δε γινόταν να ορκιστεί χωρίς αυτόν... Κάτι στην εικόνα γύρω της δε κόλλαγε, κάτι έλειπε... Αυτός...

Κοίταξε γύρω της και αναμνήσεις πλημύρισαν κάθε νευρώνα του μυαλού της, φαντάσματα μιας άλλης εποχής περιπλανιόντουσαν τώρα στα έδρανα και στους διαδρόμους του αμφιθεάτρου. Η Ματίνα, οι Ελίνες, η Μαριαρένα, ο Κώστας, ο Βασίλης και ανάμεσα τους κι Εκείνος. Εκεί ξεκίνσαν όλα. Σε αυτό το αμφιθέατρο γνωρίστηκαν πρώτη φορά και εκεί μέσα έζησαν τις πιο έντονες στιγμές τους. Πως ήταν δυνατόν να λείπει τώρα; Τώρα που έκλεινε τον κύκλο, τώρα που έφτασε στο τέρμα;

Άκουσε ξαφνικά το όνομα της και οι σκιές γύρω της διαλύθηκαν στη στιγμή. Σηκώθηκε μηχανικά από τη θέση της και πήγε να πάρει το πολυπόθητο "χαρτί". Κάτι της είπαν όταν της το έδωσαν κι αυτή χαμογέλασε μηχανικά, χωρίς επίγνωση του τι κάνει, τι γίνεται γύρω της. Από κάπου άκουσε χειροκροτήματα και κάποιους να φωνάζουν το όνομά της αλλά δε μπορούσε να διακρίνει τίποτα. Τα φλας των φωτογράφων άστραφταν συνεχόμενα μπροστά της και αυτή ήθελε να τρέξει, να φύγει μακριά, να μείνει μόνη της. Αλλά ήξερε ότι αυτό ήταν αδύνατον. Έξω την περίμεναν οι δικοί της, οι φίλοι της. Όλοι χαρούμενοι και συγκινημένοι που τα κατάφερε, όλοι έτοιμοι να τη συγχαρούν και να τη σφίξουν στην αγκαλιά τους. Και δε θα τους χάλαγε το χατήρι. Απλά έπρεπε για μια ακόμη μια φορά να φορέσει τη μάσκα της και να παίξει το θεατράκι που παίζει τόσο καιρό μπροστά σε όλους. Μόνο που σήμερα ήταν λίγο πιο δύσκολο από τις άλλες φορές. Ο χώρος ήταν γεμάτος από την παρουσία του κι εκείνη ήταν ήδη τρομερά φορτισμένη.

Βγήκε έξω χαμογελώντας και μηχανικά πάντα αγκάλιασε τους γονείς της. Δέχτηκε τις αμέτρητες ανθοδέσμες που της έφεραν, βγήκε άπειρες φωτογραφίες με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς των παρευρισκομένων, χαιρέτησε και συγχάρηκε με τη σειρά της τους υπόλοιπους γνωστούς της που ορκίστηκαν και κατάφερε να δώσει την παράστασή της με απόλυτη επιτυχία. Μόνο η κολλήτη της φάνηκε να κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά την ήξερε πολύ καλά και δε σχολίασε.

Μετά από μερικές ώρες που τις φάνηκαν χρόνια γύρισε σπίτι και κλείστηκε στο δωμάτιο της. Άνοιξε την ντουλάπα της και ξέθαψε από τον πάτο ένα κουτί. Το άνοιξε και έβγαλε από μέσα ένα cd. Ήξερε ότι αυτό που έκανε θα την πλήγωνε πολύ περισσότερο και ότι μετά θα το μετάνοιωνε αλλά αυτή τη στιγμή αποζητούσε τον πόνο, ήθελε να ματώσει ακόμα περισσότερο, να ανοίξει την πληγή κι άλλο. Αλλά το είχε ανάγκη.

Έβαλέ το cd στο laptop και άνοιξε τα άρχεία. Φωτογραφίες και κείμενα... Κοίταξε πρώτα τις φωτογραφίες. Κάθε φωτογραφία μαχαιριά στην καρδιά της... Κάθε μια από αυτές να αποκαλύπτει στοιχεία του και όλες μαζί να συνθέτουν το πορτέτο του ανθρώπου που αγάπησε όσο κανέναν άλλο. Σε άλλες να τη κοιτάζει σοβαρός, σε άλλες να χαμογελάει με έκεινο το υπέροχο χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα μάτια του, σε άλλες να τη κοιτάζει πειραχτικά και να'ναι σα να ακούει τη φωή του να της λέει "Το πες!!!". Σε άλλες με το τσιγάρο και εκείνο το μπλαζέ ύφος που την είχε ξετρελάνει όταν τον πρωτογνώρισε. Ένιωθε να πνίγεται, αλλά υπόσχέθηκε στον εαυτό της ότι δε θα κλάψει. Όχι αυτή τη φορά, όχι σήμερα. Σήμερα απλά είχε ανάγκη την παρουσία του... έστω και μ'αυτό το τρόπο...

*Η foto από Photobucket

ΑΥΠΝΙΕΣ

Πάντα πίστευα ότι ήμουν μια αρκετά έξυπνη κοπέλα. Πάντα πίστευα ότι ήμουν δυνατή! Ότι ακόμα κι όταν με παίρνει από κάτω, ακόμα κι όταν μιζεριάζω, ακόμα κι όταν γκρινιάζω ότι δεν μπορώ στο τέλος θα τα καταφέρω! Και τώρα κοιτάω τον εαυτό μου και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φέρομαι τόσο χαζά! Γιατί δείχνω τόσο αδύναμη! Γιατί αφήνομαι έρμαιο καταστάσεων και συναισθημάτων που θα πρεπε προ πολλού να έχω τερματίσει! Όταν μάλιστα αυτές οι καταστάσεις -αυτή μάλλον η κατάσταση- έχει ουσιαστικά λήξει εδώ και καιρό! Γιατί ενώ όλα τελειώσαν εγώ δεν βάζω το τέλος και μέσα μου παρά αφήνομαι να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια, να χαλιέμαι, να κολλάω!
Ξέρω ότι φέρομαι ηλίθια! Ξέρω ότι μόνη μου δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να προχωρήσει και δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό! Κουράστηκα εγώ η ίδια -πόσο μάλλον οι κοντινοί μου άνθρωποι- να ασχολούμαι ακόμα με κάτι που πλέον δεν υπάρχει! Αλλά δεν έχω τη δύναμη, κι αυτό με πληγώνει περισσότερο, να βγω από αυτό το αρρωστημένο που μου συμβαίνει!
Ίσως γιατί ξέρω ότι μόνο όταν βάλω εγώ μέσα μου το "τέλος" θα τελειώσει οριστικά, κι αυτό ακόμα δεν μπορώ να το δεχτώ! Ακόμα κι αν ήμουν εγώ που το προκάλεσα να τελειώσει!
Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μπορεί να με μεταλλάσει τόσο πολύ; Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος εδώ και πέντε χρόνια να επηρεάζει τόσο πολύ την ψυχολογία μου, να νιώθω τόσο ευάλωτη και αδύναμη απέναντί του!

Η foto από Princess of Shadows