Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και κοίταξε το είδωλό της... Δύο τεράστια καστανά μάτια μουντζουρωμένα από τη μάσκαρα που είχε ξεβάψει πάνω τους, την κοίταζαν θλιμένα. Κοίταζε το πρόσωπό της σα να μη το αναγνώριζε, σα να το έβλεπε πρώτη φορά. Έψαχνε πάνω της να βρει τη λέξη "ΑΠΟΤΥΧΙΑ¨ που ένιωθε εδώ και μέρες ότι την κουβαλάει σαν τεράστια φωτεινή επιγραφή που αναβοσβήνει ρυθμικά σε κάθε της βήμα.
Αποτυχία... Μία λέξη που ετυμολογικά την γνώριζε αλλά που τόσα χρόνια δεν την είχε βιώσει, και που την έμαθε τώρα.
Αποτυχία... Αυτό που φοβόταν από παιδί και που προσπαθούσε πάντα να αποφυγεί, και τώρα το ζούσε.
Κοιταζόταν στον καθρέφτη κι ένιωθε το μέσα της να πονάει, το στομάχι της να σφίγγεται και ταυτόχρονα ένα τεράστιο κενό που νόμιζε ότι θα την καταπιεί ολοκλήρη. Από τα χείλη της ξέφυγε ένας αναστεναγμός που σχηματίζε μια λέξη... Γιατί;
Γέλασε... Ήξερε πόσο ανόητη ήταν αυτή η ερώτηση. Μια ερώτηση που δεν έχει σχεδόν ποτέ απάντηση...
Συνέχισε να κοιτάει το είδωλό της κι έψαχνε κάτι πάνω του να της θυμίσει το κορίτσι εκείνο με τα όνειρα για τη ζωή και τις φιλοδοξίες. Το κορίτσι εκείνο που πριν από 5 χρόνια νόμιζε ότι μπορούσε να κατακτήσει την ζωή, τον κόσμο, να τα καταφέρει. Το κορίτσι εκείνο που πίστευε ότι όλα θα πάνε καλά και που πίστευε πάνω από όλα στον εαυτό της.
Που πήγε; Που εξαφανιστήκε;
Τους τελευταίους μήνες η ζωή της μοιάζει με ρόδα που κατρακυλά στην κατηφόρα και που όσο κυλάει τόσο η ταχύτητα της κατρακύλας αυξάνεται. Η μια αποτυχία διαδέχεται την άλλη... Σχέση, επαγγελματικά, φίλοι. Και αυτή να βλέπει τα πάντα γύρω της να καταρέουν και να μη μπορεί να καταλάβει το γιατί... Και να μη μπορεί να κάνει τίποτα... Και να υποφέρει... Και να πιστεύει ότι δεν μπορεί να συμβεί και κάτι χειρότερο... Και να διαψεύδεται γιατί ο πάτος είναι μύθος τελικά, δεν υπάρχει... πάντα υπάρχει και το πιο κάτω... Και να νιώθει ότι τελικά τίποτα δεν πάει καλά, ότι σε τίποτα δεν τα κατάφερε. 'Οτι τελικά δεν είναι για τίποτα αρκετά καλή...
Όχι έξυπνη αρκετά...
Όχι όμορφη αρκετά...
Όχι ταλαντούχα αρκετά...
Όχι καλή αρκετά...
7 σχόλια:
Γιατί κοπέλα μου; Ελπίζω αυτή η ηρωίδα να είναι καθαρά πλασματική και να μην αναφέρεται κάπου.... Και να ξέρεις, ο πάτος υπάρχει, εμείς τον οριοθετούμε, εμείς βάζουμε το stop σε αυτήν την κατηφόρα! καιρός λοιπόν η miss dissapointment να σταθεί και πάλι στα πόδια της και να αρχίσει την δύσκολη μεν αλλά τόσο όμορφη αναρρήχηση και πάλι προς τα πάνω!!!! καλή σου μέρα και να είσια πάντα καλα! (BTw ποιο μάθημα χρωστάς ακόμα συνάδελφε; ίσως το έχω κι εγώ και το χρωστάω!!!!:P)
...κάποιες φορές νομίζεις πως έπιασες πάτο...κι όμως συνεχίζεις να πέφτεις...αυτό σημαίνει πως είσαι άνθρωπος...και πως κάποια στιγμή θα σηκωθείς!!ίσως ακούγεται μακρινό...αλλά γίνεται!!το "αρκετά" ποιος μπορεί να το κρίνει;εμένα ξέρεις τί θα με ένοιαζε πιο πολύ; το να αγαπάω και να με αγαπάνε αρκετά!!οι δικοί μου άνθρωποι...αυτοί που διάλεξα και με διάλεξαν!!σύμφωνα με τα γενικά στάνταρ δεν θα είσαι ποτέ "αρκετά" σε τίποτα!! μην το πιστέψεις...θα χάσεις το νόημα...!!φιλάκια!! έχεις πρόσκληση για παιχνίδι!!
καλημέρα γλυκό μου πλάσμα :)
***Ηλία μου η ηρωίδα είναι σχεδόν φανταστική... Και λέω σχεδόν γιατί έχουν υπάρξει στιγμές (και θα υπάρξουν πάλι) στιγμές που έχω νιώσει κάπως έτσι κι εγώ και νομίζω και πολλοί ακόμα... Αλλά φυσικά είναι στιγμές, αυτές οι σκοτεινές στιγμές που νιώθεις ότι όλα γύρω σου είναι μαύρα και ότι δεν έχεις καταφέρει τίποτα και που γενικά σε πιάνει η απαισιοδοξία.
Πάντως το κειμενάκι το έγραψα με αφορμή τη foto που έχω βάλει και η οποία είναι από μία σειρά που παρακολουθώ... ;)
***Αγγελάκι μου ωραία τα έγραψες και συμφωνώ απόλυτα. Τι γίνεται όμως όταν ξαφνικά κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους που θεωρούσες δικούς σου και που ποτέ δε πίστευες ότι θα σε προδώσουν, αποδειχτούν ψεύτες και υποκριτές;;; Εκεί για μένα είναι ο χειρότερος πάτος στον οποίο μπορείς να χτυπήσεις το κεφάλι σου και πονάει περισσότερο από όλα... Το "αρκετή" νομίζω ότι είναι κάτι που το ορίζουμε εμείς κι όχι οι άλλοι. Εμείς βάζουμε τα στανταρ κι εμείς κρίνουμε χειρότερα τους εαυτούς μας πολλές φορές...
Αλλά δε θέλω να μιζεριάσω άλλο... Θα δεχτώ την πρόσκληση και βουρ στο νέο μπλογκοπαίχνιδο!!! :DDD
nemo μου αυτό μην το συζητάς...δεν υπάρχει χειρότερο...υπάρχει πάντα όμως καλύτερο...!!ας κυνηγάμε αυτό λοιπόν χωρίς να λέω οτί είναι εύκολο φυσικά!! φιλάκια!!
δεν πιστεύω να άρχισες τα παλιά σου κόλπα; καλό μήναααα :)
SYGXARHTHRIA!!!
Δημοσίευση σχολίου