ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και κοίταξε το είδωλό της... Δύο τεράστια καστανά μάτια μουντζουρωμένα από τη μάσκαρα που είχε ξεβάψει πάνω τους, την κοίταζαν θλιμένα. Κοίταζε το πρόσωπό της σα να μη το αναγνώριζε, σα να το έβλεπε πρώτη φορά. Έψαχνε πάνω της να βρει τη λέξη "ΑΠΟΤΥΧΙΑ¨ που ένιωθε εδώ και μέρες ότι την κουβαλάει σαν τεράστια φωτεινή επιγραφή που αναβοσβήνει ρυθμικά σε κάθε της βήμα.

Αποτυχία... Μία λέξη που ετυμολογικά την γνώριζε αλλά που τόσα χρόνια δεν την είχε βιώσει, και που την έμαθε τώρα.

Αποτυχία... Αυτό που φοβόταν από παιδί και που προσπαθούσε πάντα να αποφυγεί, και τώρα το ζούσε.

Κοιταζόταν στον καθρέφτη κι ένιωθε το μέσα της να πονάει, το στομάχι της να σφίγγεται και ταυτόχρονα ένα τεράστιο κενό που νόμιζε ότι θα την καταπιεί ολοκλήρη. Από τα χείλη της ξέφυγε ένας αναστεναγμός που σχηματίζε μια λέξη... Γιατί;
Γέλασε... Ήξερε πόσο ανόητη ήταν αυτή η ερώτηση. Μια ερώτηση που δεν έχει σχεδόν ποτέ απάντηση...

Συνέχισε να κοιτάει το είδωλό της κι έψαχνε κάτι πάνω του να της θυμίσει το κορίτσι εκείνο με τα όνειρα για τη ζωή και τις φιλοδοξίες. Το κορίτσι εκείνο που πριν από 5 χρόνια νόμιζε ότι μπορούσε να κατακτήσει την ζωή, τον κόσμο, να τα καταφέρει. Το κορίτσι εκείνο που πίστευε ότι όλα θα πάνε καλά και που πίστευε πάνω από όλα στον εαυτό της.
Που πήγε; Που εξαφανιστήκε;

Τους τελευταίους μήνες η ζωή της μοιάζει με ρόδα που κατρακυλά στην κατηφόρα και που όσο κυλάει τόσο η ταχύτητα της κατρακύλας αυξάνεται. Η μια αποτυχία διαδέχεται την άλλη... Σχέση, επαγγελματικά, φίλοι. Και αυτή να βλέπει τα πάντα γύρω της να καταρέουν και να μη μπορεί να καταλάβει το γιατί... Και να μη μπορεί να κάνει τίποτα... Και να υποφέρει... Και να πιστεύει ότι δεν μπορεί να συμβεί και κάτι χειρότερο... Και να διαψεύδεται γιατί ο πάτος είναι μύθος τελικά, δεν υπάρχει... πάντα υπάρχει και το πιο κάτω... Και να νιώθει ότι τελικά τίποτα δεν πάει καλά, ότι σε τίποτα δεν τα κατάφερε. 'Οτι τελικά δεν είναι για τίποτα αρκετά καλή...

Όχι έξυπνη αρκετά...

Όχι όμορφη αρκετά...

Όχι ταλαντούχα αρκετά...

Όχι καλή αρκετά...

Didn't you know how much i loved you...

Didn't you know how much i loved you

I remember the way you made love to me
Like I was all you'd ever need
Did you change your mind
Well I didn't change mine
Now here I am trying to make sense of it all
We were best friends now we don't even talk
You broke my heart
Ripped my world apart

Didn't you know how much I loved you
Didn't you know how much I loved you, baby
I gave you everything, every part of me
Didn't you feel it when I touched you
Didn't I rock you when I loved you, baby
Baby, tell me
Didn't you know how much I loved you

I can't get you out of my head
I still feel you in this bed
Left me all alone
You couldn't be more gone
From falling apart to fighting mad
From wanting you back to not giving a damn
I've felt it all
I've been to the wall

Didn't you know how much I loved you
Didn't you know how much I loved you, baby
I gave you everything, every part of me
Didn't you feel it when I touched you
Didn't I rock you when I loved you, baby
Baby, tell me
Didn't you know how much I loved you

One day justice will come and find you
And I'll be right there in your memory to remind you

Kellie Pickler

Back from the shadows...

Επέστρεψα πάλι στα παλιά και αγαπημένα στέκια μετά από μήνες απουσίας. Άνοιξα ένα νέο κήπο και αποφάσισα ότι αυτόν δε θα τον εγκαλείψω ποτέ ότι κι αν συμβεί.

Τον παλιό μου κήπο τον έκλεισα μήνες πριν έτσι στα ξαφνικά, χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν. Η ζωή μου είχε αλλάξει πορεία και πίστευα ότι το μπλογκ μου είχε κάνει τον κύκλο του. Επίσης πίστεψα ότι εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που ξεδίπλωνα διαδικτυακά θα μπορούσα επιτέλους να το αποκαλύψω στον άνθρωπο που είχα δίπλα μου. Ήταν λάθος όμως να κλείσω εντελώς τον κήπο μου... Οι άνθρωποι δυστυχώς φεύγουν και το χειρότερο δεν είναι ότι σ' αφήνουν μόνο, αλλά ότι παίρνουν μαζί τους και εκείνο το κομμάτι της καρδιάς σου που τους εμπιστεύτηκες. Αντίθετα ο κήπος μου ήταν πάντα ολόδικός μου, πάντα εκεί για να ξεφορτώσω τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τα μυστικά μου. Και το πιο σημαντικό μέσα από αυτόν είχα "γνωρίσει" άλλα άτομα σαν εμένα που όλο αυτό το διάστημα με είχαν βοηθήσει με τις συμβουλές τους, με τα όμορφα σχόλια τους και μου είχαν γίνει κάπως απαραίτητοι.

Κι έτσι πριν λίγες μέρες που συνειδητοποιούσα όλα αυτά, απόφασισα να μπω στα κλεφτά στα μπλογκς μερικών αγαπημένων μου μπλογκοφίλων και να δω τι κάνουν. Δεν άφησα σχόλια, απλά διάβαζα τα νέα τους... πίστευα άλλωστε ότι πια θα με έχουν ξεχάσει. Και ξαφνικά στο μπλογκ ενός υπέροχου αγγέλου, η οποία ήταν πάντα κάτι σαν soulmate μου, βρήκα το πιο όμορφο δώρο που μου έχουν κάνει! Ένα δώρο που με συγκίνησε αφάνταστα και με έκανε να πάρω την απόφαση να ανοίξω τον νέο μου κήπο.

Καλώς σας βρήκα λοιπόν!!!!

Υ.Γ: Σ' ευχαριστώ αγγελάκι μου! :)

Η foto από flickr του χρήστη scissor-pipissor