ΑΥΠΝΙΕΣ

Πάντα πίστευα ότι ήμουν μια αρκετά έξυπνη κοπέλα. Πάντα πίστευα ότι ήμουν δυνατή! Ότι ακόμα κι όταν με παίρνει από κάτω, ακόμα κι όταν μιζεριάζω, ακόμα κι όταν γκρινιάζω ότι δεν μπορώ στο τέλος θα τα καταφέρω! Και τώρα κοιτάω τον εαυτό μου και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φέρομαι τόσο χαζά! Γιατί δείχνω τόσο αδύναμη! Γιατί αφήνομαι έρμαιο καταστάσεων και συναισθημάτων που θα πρεπε προ πολλού να έχω τερματίσει! Όταν μάλιστα αυτές οι καταστάσεις -αυτή μάλλον η κατάσταση- έχει ουσιαστικά λήξει εδώ και καιρό! Γιατί ενώ όλα τελειώσαν εγώ δεν βάζω το τέλος και μέσα μου παρά αφήνομαι να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια, να χαλιέμαι, να κολλάω!
Ξέρω ότι φέρομαι ηλίθια! Ξέρω ότι μόνη μου δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να προχωρήσει και δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό! Κουράστηκα εγώ η ίδια -πόσο μάλλον οι κοντινοί μου άνθρωποι- να ασχολούμαι ακόμα με κάτι που πλέον δεν υπάρχει! Αλλά δεν έχω τη δύναμη, κι αυτό με πληγώνει περισσότερο, να βγω από αυτό το αρρωστημένο που μου συμβαίνει!
Ίσως γιατί ξέρω ότι μόνο όταν βάλω εγώ μέσα μου το "τέλος" θα τελειώσει οριστικά, κι αυτό ακόμα δεν μπορώ να το δεχτώ! Ακόμα κι αν ήμουν εγώ που το προκάλεσα να τελειώσει!
Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μπορεί να με μεταλλάσει τόσο πολύ; Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος εδώ και πέντε χρόνια να επηρεάζει τόσο πολύ την ψυχολογία μου, να νιώθω τόσο ευάλωτη και αδύναμη απέναντί του!

Η foto από Princess of Shadows

ΟΙ 7 ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΜΟΥ!!!

Όχι, όχι αγγελάκι μου δεν χάνομαι πάλι. Πάντα εδώ είμαι, απλά για διάφορους λόγους όλο λέω ότι θα γράψω στο μπλογκ μου κι όλο στέκομαι να κοιτάω την οθόνη χωρίς να μπορώ να γράψω τίποτα... Ούτε καν για το παιχνιδάκι στο οποίο με προσκάλεσες και υποσχέθηκα να γράψω! Όμως εδώ είμαι και ήρθε η ώρα να αποκαλύψω τις 7 δικές μου αλήθειες!!! Λοιπόοοον....


1. Όταν με ρωτούσαν μικρή τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω συνήθιζα να αφήνω τους γύρω μου με το στόμα ανοιχτό να χάσκει. Από την ηλικία των 9 χρόνων το όνειρο μου ήταν να γίνω αστροφυσικός! Πάντα με συνέρπαζε το απέραντο και άγνωστο σύμπαν με τα χιλιάδες μεγάλα και μικρά αστέρια, τους πλανήτες, τις μαύρες τρύπες και όλα αυτά τα φαινόμενα που συμβαίνουν τόσο μακριά από εμάς και που πολλές φορές καταλήγουν σαν φαντασμαγορικό show στα μάτια μας. Στα 16 μου με έπεισαν ότι ίσως πρέπει να βρω κάτι πιο εφικτό και πιο ρεαλιστικό για να ασχοληθώ. Η αλήθεια όμως είναι ότι ποτέ δεν αγάπησα τα οικονομικά όσο την αστροφυσική...

2. Σταμάτησα να παίζω με τις κούκλες μου πολύ πολύ αργά, στην ηλικία των 14 χρόνων. Πράγμα που με σοκάρει όταν σκέφτομαι τι κάνουν τώρα οι σημερινές 14χρονες!!! Και ναι έχω ακόμα όλες μου τις κούκλες και τα αξεσουάρ τπυς φυλαγμένα στο πατάρι και δε σκοπεύω να τα πετάξω!!!!

3. Στα 13 μου πέρασα ένα μαύρο καλοκαίρι γιατί είχα αρρωστήσει πολύ άσχημα και ενώ είχαμε πάει οικογενειακώς τις διακοπές μας στο χωριό και όλοι πήγαιναν για μπάνιο, εγώ έμενα μόνη στο σπίτι με τη γιαγιά να λιώνω από τη ζέστη και από τον πυρετό. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι έπρεπε να κάνω κάτι δημιουργικό για να περνάω πιο ευχάριστα το χρόνο μου. Και άρχισα κρυφά από όλους να γράφω ένα βιβλίο. Ένα μικρό παιδικό μυθιστόρημα για 3 φίλες που έφυγαν από τα σπίτια τους για να κάνουν το γύρω του κόσμου. Ένιωθα τόσο ενθουσιασμένη και τόσο ευτυχισμένη όταν έγραφα που τελικά ξέχασα και την αρρώστια και την ζέστη και τα χαμένα μου καλοκαιρινά μπάνια!!!

4. Μιλάω πάντα πολύ γρήγορα και πολύ δυνατά και φυσικά κουνάω και τα χέρια σαν ανεμόμυλος λες και αν δε δειχνω παράλληλα τι θέλω να πω ο άλλος δε θα με καταλάβει... Και ναι!!! Για αυτούς τους λόγους και για αυτό το τόσο κομψό και διακριτό γέλιο μου με κοροιδεύουν συνέχεια!!!

5. Ερωτεύομαι πολύ δύσκολα και ακόμα πιο δύσκολα ξεκολλάω από τον έρωτα μου για κάποιο πρόσωπο. Αν και με τρομάζει και με στενοχωρεί η μοναξιά την προτιμώ από το να μπαίνω σε σχέσεις απλά για να λέω ότι είμαι με κάποιον. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ίσως να είμαι και λάθος αλλά για μένα πρώτα ερωτεύεσαι και μετά είσαι με τον άλλον. Μου φαίνεται αδύνατο να γίνει το ανάποδο και όταν προσπάθησα να το δοκιμάσω επιβεβαίωσα την αρχική μου άποψη.

6. Σιχαίνομαι τις ταμπέλες και σιχαίνομαι και τους μονοδιάστατους ανθρώπους. Επίσης σκέφτομαι συχνά ότι αν συναντιόντουσαν οι διάφορες ομάδες ανθρώπων που συναναστρέφομαι και μιλούσαν για μένα θα κατέληγαν ότι μιλάνε για πολλές διαφορετικές κοπέλες και όχι για μία και μοναδική! Όλοι έχουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα μου και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μπορώ να είμαι εντελώς χαζοχαρούμενη κάποιες φορές, μέχρι αηδίας σοβαρή και σκεπτόμενη κάποιες άλλες, ότι σε κάποια θέματα είμαι δυναμική αλλά σε κάποια άλλα απίστευτα μαλθακή και γεμάτη ανασφάλειες! Γιατί να πρέπει όλες τις ώρες να είμαι η ίδια και να αντιμετωπίζω τα πάντα με τον ίδιο τρόπο;;;

7. Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται να ανοίξουν τις καρδιές τους, εγώ όμως τρέμω στην ιδέα του να ανοίξω το μυαλό μου και τις σκέψεις μου...


Αυτές οι δικές μου αλήθειες!!! Δίνω την σκυτάλη σε όποιον θέλει να αοκαλύψει τις δικές του γιατί δε ξέρω ποιοι έχετε παίξει ήδη αυτό το παιχνιδάκι!!!

ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και κοίταξε το είδωλό της... Δύο τεράστια καστανά μάτια μουντζουρωμένα από τη μάσκαρα που είχε ξεβάψει πάνω τους, την κοίταζαν θλιμένα. Κοίταζε το πρόσωπό της σα να μη το αναγνώριζε, σα να το έβλεπε πρώτη φορά. Έψαχνε πάνω της να βρει τη λέξη "ΑΠΟΤΥΧΙΑ¨ που ένιωθε εδώ και μέρες ότι την κουβαλάει σαν τεράστια φωτεινή επιγραφή που αναβοσβήνει ρυθμικά σε κάθε της βήμα.

Αποτυχία... Μία λέξη που ετυμολογικά την γνώριζε αλλά που τόσα χρόνια δεν την είχε βιώσει, και που την έμαθε τώρα.

Αποτυχία... Αυτό που φοβόταν από παιδί και που προσπαθούσε πάντα να αποφυγεί, και τώρα το ζούσε.

Κοιταζόταν στον καθρέφτη κι ένιωθε το μέσα της να πονάει, το στομάχι της να σφίγγεται και ταυτόχρονα ένα τεράστιο κενό που νόμιζε ότι θα την καταπιεί ολοκλήρη. Από τα χείλη της ξέφυγε ένας αναστεναγμός που σχηματίζε μια λέξη... Γιατί;
Γέλασε... Ήξερε πόσο ανόητη ήταν αυτή η ερώτηση. Μια ερώτηση που δεν έχει σχεδόν ποτέ απάντηση...

Συνέχισε να κοιτάει το είδωλό της κι έψαχνε κάτι πάνω του να της θυμίσει το κορίτσι εκείνο με τα όνειρα για τη ζωή και τις φιλοδοξίες. Το κορίτσι εκείνο που πριν από 5 χρόνια νόμιζε ότι μπορούσε να κατακτήσει την ζωή, τον κόσμο, να τα καταφέρει. Το κορίτσι εκείνο που πίστευε ότι όλα θα πάνε καλά και που πίστευε πάνω από όλα στον εαυτό της.
Που πήγε; Που εξαφανιστήκε;

Τους τελευταίους μήνες η ζωή της μοιάζει με ρόδα που κατρακυλά στην κατηφόρα και που όσο κυλάει τόσο η ταχύτητα της κατρακύλας αυξάνεται. Η μια αποτυχία διαδέχεται την άλλη... Σχέση, επαγγελματικά, φίλοι. Και αυτή να βλέπει τα πάντα γύρω της να καταρέουν και να μη μπορεί να καταλάβει το γιατί... Και να μη μπορεί να κάνει τίποτα... Και να υποφέρει... Και να πιστεύει ότι δεν μπορεί να συμβεί και κάτι χειρότερο... Και να διαψεύδεται γιατί ο πάτος είναι μύθος τελικά, δεν υπάρχει... πάντα υπάρχει και το πιο κάτω... Και να νιώθει ότι τελικά τίποτα δεν πάει καλά, ότι σε τίποτα δεν τα κατάφερε. 'Οτι τελικά δεν είναι για τίποτα αρκετά καλή...

Όχι έξυπνη αρκετά...

Όχι όμορφη αρκετά...

Όχι ταλαντούχα αρκετά...

Όχι καλή αρκετά...

Didn't you know how much i loved you...

Didn't you know how much i loved you

I remember the way you made love to me
Like I was all you'd ever need
Did you change your mind
Well I didn't change mine
Now here I am trying to make sense of it all
We were best friends now we don't even talk
You broke my heart
Ripped my world apart

Didn't you know how much I loved you
Didn't you know how much I loved you, baby
I gave you everything, every part of me
Didn't you feel it when I touched you
Didn't I rock you when I loved you, baby
Baby, tell me
Didn't you know how much I loved you

I can't get you out of my head
I still feel you in this bed
Left me all alone
You couldn't be more gone
From falling apart to fighting mad
From wanting you back to not giving a damn
I've felt it all
I've been to the wall

Didn't you know how much I loved you
Didn't you know how much I loved you, baby
I gave you everything, every part of me
Didn't you feel it when I touched you
Didn't I rock you when I loved you, baby
Baby, tell me
Didn't you know how much I loved you

One day justice will come and find you
And I'll be right there in your memory to remind you

Kellie Pickler

Back from the shadows...

Επέστρεψα πάλι στα παλιά και αγαπημένα στέκια μετά από μήνες απουσίας. Άνοιξα ένα νέο κήπο και αποφάσισα ότι αυτόν δε θα τον εγκαλείψω ποτέ ότι κι αν συμβεί.

Τον παλιό μου κήπο τον έκλεισα μήνες πριν έτσι στα ξαφνικά, χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν. Η ζωή μου είχε αλλάξει πορεία και πίστευα ότι το μπλογκ μου είχε κάνει τον κύκλο του. Επίσης πίστεψα ότι εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που ξεδίπλωνα διαδικτυακά θα μπορούσα επιτέλους να το αποκαλύψω στον άνθρωπο που είχα δίπλα μου. Ήταν λάθος όμως να κλείσω εντελώς τον κήπο μου... Οι άνθρωποι δυστυχώς φεύγουν και το χειρότερο δεν είναι ότι σ' αφήνουν μόνο, αλλά ότι παίρνουν μαζί τους και εκείνο το κομμάτι της καρδιάς σου που τους εμπιστεύτηκες. Αντίθετα ο κήπος μου ήταν πάντα ολόδικός μου, πάντα εκεί για να ξεφορτώσω τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τα μυστικά μου. Και το πιο σημαντικό μέσα από αυτόν είχα "γνωρίσει" άλλα άτομα σαν εμένα που όλο αυτό το διάστημα με είχαν βοηθήσει με τις συμβουλές τους, με τα όμορφα σχόλια τους και μου είχαν γίνει κάπως απαραίτητοι.

Κι έτσι πριν λίγες μέρες που συνειδητοποιούσα όλα αυτά, απόφασισα να μπω στα κλεφτά στα μπλογκς μερικών αγαπημένων μου μπλογκοφίλων και να δω τι κάνουν. Δεν άφησα σχόλια, απλά διάβαζα τα νέα τους... πίστευα άλλωστε ότι πια θα με έχουν ξεχάσει. Και ξαφνικά στο μπλογκ ενός υπέροχου αγγέλου, η οποία ήταν πάντα κάτι σαν soulmate μου, βρήκα το πιο όμορφο δώρο που μου έχουν κάνει! Ένα δώρο που με συγκίνησε αφάνταστα και με έκανε να πάρω την απόφαση να ανοίξω τον νέο μου κήπο.

Καλώς σας βρήκα λοιπόν!!!!

Υ.Γ: Σ' ευχαριστώ αγγελάκι μου! :)

Η foto από flickr του χρήστη scissor-pipissor